Pewnie to przez jutrzejsze święto. Mam dreszcze, ale nie z zimna tylko z osamotnienia. 

Reposted from abendlied

"Kochana H.!

Wiem, jak idiotycznie to brzmi w świetle wszystkiego, co zrobiłem, powiedziałem i napisałem. Mimo to jednak moje serce nadal Cię tak nazywa. A ten list powoli powstawał we mnie od dawna. (...) I proszę Cię o jedno: przeczytaj i nie bój się. Ten list Cię nie skrzywdzi. Nie chcę Cię ranić, nie chcę robić Ci zamieszania w duszy. Nie chcę już nic złego. Chcę Cię tylko przeprosić. I błagać o ostatnie wysłuchanie. Niczego nie oczekuję. Na nic nie liczę. Pragnę zrzucić z duszy ten ciężar i wiedzieć, że Ty wiesz. 

H., to będzie długi list. Jest on moją ostatnią szansą, żeby wszystko Ci opowiedzieć. Początkowo chciałem napisać kilka słów i tylko Cię przeprosić. Za swój wybuch gniewu, za obelgi, za całe błoto. Nie zasłużyłaś na to. Ale ja też nie zasłużyłem na krzywdę, jaka mnie spotkała. Znasz mnie. Wiesz, że w chwilach bezradności reaguję gwałtownie. Naprawdę nie umiałem się opanować i postąpić inaczej. (...)  Read More »

Reposted from hormeza

"Nie daję już rady być godną dobrych wspomnień wersją samej siebie, jestem poirytowana i zaniepokojona faktem, że straciłam znaczenie, stałam się niewidzialna,  nie mam już nic do zaoferowania."

Helga Flatland, "Ostatni raz"

Reposted from hormeza

może stać się czymś naturalnym jak wyjście na pociąg, albo do pracy. 

Reposted from abendlied